اخبار و مطالب ورزشي

تاريخچه ورزش در ايران

در خصوص تاريخچه ورزش در ايران بايد گفت در ميان كشورهاي مشرق زمين, بي گمان ايران تنها كشوري بود كه در نظام تعليم و تربيت خود بيش تري الويت را به ورزش و تربيت بدني داده بود, چه در حالي كه چينيان به امر ورزش و تربيت بدني توجه چنداني نداشتند و هندوان نيز پرورش تن و فعاليت هاي بدني را گاه مذموم هم مي دانستند, ايرانيان به اهميت و ارزش توانايي و سلامتي بدن به عنوان وسيله بسيار مهمي براي فراهم آوردن ارتشي سلحشور و پيروزمند, پي برده بودند

در خصوص تاريخچه ورزش در ايران بايد گفت: در ميان كشورهاي مشرق زمين، بي گمان ايران تنها كشوري بود كه در نظام تعليم و تربيت خود بيش تري الويت را به ورزش و تربيت بدني داده بود، چه در حالي كه چينيان به امر ورزش و تربيت بدني توجه چنداني نداشتند و هندوان نيز پرورش تن و فعاليت هاي بدني را گاه مذموم هم مي دانستند، ايرانيان به اهميت و ارزش توانايي و سلامتي بدن به عنوان وسيله بسيار مهمي براي فراهم آوردن ارتشي سلحشور و پيروزمند، پي برده بودند.

هرودوت ، مورخ مشهور يوناني مي نويسد:

ايرانيان از پنج سالگي تا بيست سالگي سه چيز را مي آموختند:

۱) سواري

۲) تيركمان

۳) راستگويي

جوانان تمرينات روزانه را از طلوع آفتاب با دويدن و پرتاب سنگ و پرتاب نيزه آغاز مي كردند، و از جمله تمرينات معمولشان، ساختن با جيره اندك و تحمل گرماي بسيار و پياده روي هاي طولاني و عبور از رودخانه، بدون تر شدن سلاح ها و خواب در هواي آزاد بود. سواري و شكار نيز دو فعاليت معمول و رايج بود و جستن بر روي اسب و فرو پريدن از روي آن در حال دويدن و به طور كلي سرعت و چالاكي، از ويژگي هاي سواركاران سوار نظام ايران بود.

به خصوص در باره دوران پارت ها يا اشكانيان و پيدايش كلمه پهلوان بايد گفت: شرح فتوحات اين قوم آريايي و حكومت پانصد ساله آن ها پر از دلاوري ها و كوشش هاي اين مردم است. كلمه پهلوان و پهلواني، ريشه پارتي است كه هر فرد زورمند را منتسب به پارت يا پرتو و پهلو دانسته اند. اينان مردمي جنگجو و شكارچي بودند.

هنستين ، مورخ يوناني مي نويسد:

“پارت ها جنگ و شكار را دوست داشتند. اين قوم از دوران طفوليت تا به هنگام كهولت هميشه با ورزش و تمرينات سخت جنگي و شكار بار آمده بودند.”

● جايگاه ورزش در ايران باستان

دكتر گريشمن، باستان شناس فرانسوي درباره ورود آريانها هزار سال قبل از ميلاد مي‌‌گويد: اين سواران ايراني با زن، بچه و گله وارد شدند و مزيت تقسيم ناحيه را بمالك كوچك متعدد بدست آوردند و بيشتر آنان همره گروه سواران خود وارد خدمت امراي محلي گرديدند.آريانها يكي از شعب مردمان هند و اروپايي بودند كه شعبه اولي آنها بحساب مي‌‌آمدند. برخي از باستان شناسان معتقد هستند كه ساكنين اوليه آريانها يا آرياييها در قسمت شرقي و جنوب شرقي دريار خزر بوده و برخي ديگر آنها را به مردمان قفقازيه كه به قسمت‌هاي جنوبي خزر آمده‌اند نسبت مي‌‌دهند.

اينان مرداني بودند كه از راه شمشير و به‌عنوان سرباز مزدود زندگي مي‌‌كردند ايشان سربازاني را تشكيل مي‌‌دادند كه مي‌‌بايست يك روز جانشين امرائي بشوند كه خود در خدمت ايشان بودند.تاريخ مهاجرت آنها نيز بدرستي روشن نيست ولي بين دو هزار سال تا پانصد سال قبل از ميلاد اين قوم به سرزمين ايران آمده و افراد بومي و محلي را به جنوب برده اند.بنابراين آريانها مردماني قوي، سلحشور و صحرا گرد بوده و كار عمده شان پرورش حيوانات اهلي و شكار و سواري و تيراندازي بوده است.

ورزش و تقويت قواي بدني و مهارت در جنگ و سواري و تيراندازي و راهپيمائي از اصول متداول اين مردم بوده است قومي كه دائما در حال كوچيدن و منازعه با بومي‌هاي محلي بوده و بقهر و غلبه زمينها و كشتزارها را تصاحب مي‌‌كرده قطعا بايد چالاك و سلحشور و بردبار و قوي اندام باشند.

اين مردم بتدريج شهر نشين شده و ده و شهر و قصبه بوجود آورده‌اند از وقتيكه آريانها شهر نشين شدند هميشه مورد هجوم شعبه ديگر آريائيها – سكاها واقع شدند.

قبل از تشكيل دولت ماد، آريانها بشكل ملوك الطوايفي مي‌‌زيسته و رئيس هر خانواده با قدرت كامل خانواده را اداره مي‌‌كرد، و در مواقع جنگ يكي از رؤساي اين خانواده فرماندهي لشكر را بعهده مي‌‌گرفتند كه بعدا مقام سلطنت از همين اختيارات بوجود آمد. در آن زمان هيچيك از امراء و سلاطين قدرت رئيس خانواده را تهديد نمي‌كردند.

از قرن نهم قبل از ميلاد سه تيره بزرگ آريائي در سرزمين ايران به حكومت رسيدند، در مشرق باختري ها، در مغرب مادها و در جنوب پارسها.

آنچه از اخلاق و آداب اين زمان روشن است حالت آماده گي قوم آريائي براي حركت و جنگ و دفاع بوده و در اين عصر كشت غلات كاملاً مرسوم شده و در دهات و قصبات مزارع رونق بيشتري يافتند.

تربيت حيوانات اهلي را عملي ساخته و اسب و سگ از نظر فوايدي كه در جنگ و سفر و حضر و نگهباني رمه و گله داشتند بيشتر اهميت داند.

● اهميت ورزش

امروزه ورزش يكي از اموري است كه به عناوين مختلف در جهان مطرح شده و گروه زيادي به اشكال گوناگون با آن سرو كار دارند. برخي از مردم، ورزشكار حرفه اي اند و گروهي ورزشكار آماتور . گروهي طرفدار و علاقه مند به ورزش و ديدن برنامه ها، مسابقات و نمايش هاي ورزشي بوده، وعده اي نيز از راه ورزش امور زندگي خويش را مي گذرانند.

وزارتخانه ها و ادارات ورزشي فراواني تاسيس شده و مخارج زيادي صرف ورزش ، ساختن استاديوم ها، مجتمع ها و باشگاه هاي ورزشي و نيز تهيه وسائل و لباس هاي ورزشي و يا تماشاي مسابقات ورزشي مي شود. بخش هاي قابل توجهي از برنامه هاي تلويزيون ، راديو ، مجلات و ساير رسانه هاي گروهي، به ورزشي و اخبار ورزشي اختصاص دارد و خلاصه ورزش يكي از اموري است كه در جهان به صورت جدّي مطرح بوده و از جهات مختلف داراي اهميت مي باشد، از جمله:

امروزه يكي از مشكلات جامعه بشري، مساله بي كاري و عوارض ناشي از آن است. بي كاري، به ويژه براي نوجوانان و جوانان و به خصوص در ايام تعطيلات تابستاني مدارس و مراكز آموزشي، بسيار خطرناك و مضرّ است و بايد با آن مبارزه شده ، يا به نحوي اوقات بي كاري را پر نمود كه مفيد بوده و يا لااقل مضر نباشد. بسياري از انحرافات، از قبيل: اعتياد به مواد مخدر، دزدي و ايجاد مزاحمت، دعواها و درگيري هاي خياباني، انحرافات جنسي و … زاييده بي كاري و ولگردي است.

مرحوم شهيد مطهري در كتاب تعليم و تربيت در اسلام، مطلبي تحت عنوان “زن و غيبت” دارد و مي فرمايد:

“زن ها در قديم مشهور بودند كه زياد غيبت مي كنند. شايد اين به عنوان يك خصلت زنانه معروف شده بود كه زن طبيعتش اين است و جنساً غيبت كن است؛ در صورتي كه چنين چيزي نيست، زن و مرد فرق نمي كنند. علتش اين بود كه زن – مخصوصاً زن هاي متعيّنات، زن هايي كه كلفت داشته اند و در خانه، همه كارهايشان را كلفت و نوكر انجام مي دادند- هيچ شغلي و هيچ كاري، نه داخلي و نه خارجي نداشت، صبح تا شب بايد بنشيند و هيچ كاري نكند. كتاب هم كه مطالعه نمي كرده و اهل علم هم كه نبوده، بايد يك زن هم شان خود پيدا كند، با آن زن چه كند؟ راهي غير از غيبت كردن به رويشان باز نبوده، و اين برايشان يك امر ضروري بوده؛ يعني اگر غيبت نمي كردند، واقعاً بدبخت و بي چاره بودند.”

شايد به واسطه جلوگيري از همين عوارض سوء بي كاري باشد كه مي بينيم در اسلام از “كار و انسان شاغل” بسيار تجليل شده است. احاديث فراواني در اين زمينه وارد شده كه توجه شما را به برخي از آن احاديث جلب مي نمايم:

امام علي عليه السلام فرمود:

اِنَّ اللّهَ يُحِبُّ المُحتَرِفَ الاَمينَ؛

خداوند، انسان اميني را كه داراي حرفه است (و به آن اشتغال دارد) دوست مي دارد.

رسول خدا صلي عليه واله فرمود:

اَلكادُّ لِعِيالِهِ كَالمُجاهِدِ في سَبيلِ اللهِ؛

كسي كه خود را براي اداره زندگي اش به مشقت مي اندازد، مانند كسي است كه در راه خدا جهاد مي كند.

رسول اكرم صلي عليه واله فرمود:

مَلعُونُ مَن القي كَلَّهُ عَلَي النّاسِ؛

هر كس كه سنگيني اقتصادي خود را بر دوش مردم بيندازد، ملعون است.

بدون شك، مردم و كشور بايد در پي ايجاد كار و اشتغال سالم براي همه باشند، ولي آيا هميشه امكان اشتغال براي همه و به ويژه جوانان و نوجوانان فراهم است؟ اگر اين امكان فراهم نشد، تكليف چيست؟ آيا ايجاد سرگرمي هاي سالم و مفيد نمي تواند از بسياري انحرافات جلوگيري كند؟

ورزش يكي از مفيدترين و سالم ترين سرگرمي هايي است كه مي تواند اوقات فراغت جوانان و نوجوانان را پر كند.

ورزش، كسالت و تنبلي را از انسان زدوده و به وي نشاط و شادابي بخشيده، او را براي انجام كارهاي و وظايف فردي و اجتماعي آماده نموده و اخلاقش را بهبود مي بخشد.

ورزش، روحيه شجاعت، از خود گذشتگي، مبارزه با ظلم و ظالم و دفاع از مظلوم را در انسان تقويت نموده، اراده وي را قوي مي سازد.

ورزش، توان رزمي انسان را افزايش مي دهد. بالا بودن توان جسماني نيروهاي نظامي و رزمي، تنها در زمان هاي گذشته كه جنگ ها با سلاح هاي سرد صورت مي گرفت، مورد توجه نبوده، بلكه امروزه نيز حائز اهميت فراوان است و تمرينات بدني قسمت عمده اي از آموزش هاي نظاميان و به ويژه كماندوها و نيروهاي ويژه را تشكيل مي دهد. همچنين افرادي كه از نقطه نظر بدني و جسماني، ضعيف و يا ناقص باشند، در ارتش پذيرفته نشده و گاه از خدمت سربازي نيز معاف مي گردند.

اهميت سلامتي و توانمندي جسماني بر كسي پوشيده نيست.